قهار عاصی صدای زخمی و دردناک مردمان کشوری است که در طول تاریخ با مصیبت و رنج دست‌و‌پنجه نرم کرده‌است.
کابل ۲۴: او شاعری است که با کلمات خود، روح ناآرام و خشمگین مردمانی را به تصویر می‌کشد که در میان خاکستر جنگ‌ها، به دنبال امید و زندگی بوده‌اند. اشعار عاصی به مانند آینه‌ای است که در آن تراژدی‌های فردی و جمعی افغانستانی‌ها بازتاب یافته و از زخم‌های دل‌های شکسته و آرزوهای محقق‌نشده سخن می‌گوید.
عاصی با زبانی ساده و روان، اما پر از احساس و شور، به درون دردهای جامعه خود نفوذ کرده و با نوایی از عشق به وطن، همدردی و آزادی‌خواهی، آثار ادبی ماندگاری خلق کرده است.
او در اشعارش نه تنها از اندوه و ویرانی سخن می‌گوید، بلکه از قدرت بازآفرینی انسان و امید به روزی روشن‌تر نیز یاد می‌کند. صدای عاصی، صدای مقاومت و استقامت در برابر طوفان‌های ناامیدی و ظلم است؛ صدایی که هنوز هم در دل‌ها طنین‌انداز است و به خواننده یادآوری می‌کند که با وجود تمامی دردها، روح انسانی همچنان پابرجا و زنده است.
هر بیت و مصرع او سرشار از احساسات متناقضی است که عشق به وطن و خشم از بی‌عدالتی، امید و ناامیدی، و آرامش و خروش را درهم می‌آمیزد.
عاصی، به مانند چراغی است که در شب‌های تاریک تاریخ افغانستان، نوری از ایمان و مقاومت را بر فراز قلب‌ها می‌افروزد. او نه تنها شاعر کلمات، بلکه شاعر دل‌های زخمی است که با هر واژه، نبض ملت خود را به تپش درمی‌آورد.
من درد به‌دوشِ شام تارِ وطنم
دل پخته‌ی رنج روزگارِ وطنم
آهم همه انتظار، اشکم همه صبر
من خاطره‌دارِ حالِ زار وطنم
قهار عاصی
