شماری از خانوادههای مهاجر افغان در اسلامآباد، پایتخت پاکستان، که دارای پروندههای مهاجرتی معتبر هستند، از عدم تمدید ویزای خود از سوی دولت پاکستان ابراز نگرانی کردهاند.
کابل ۲۴: این مهاجران که به دلیل پایان اعتبار ویزاهایشان از خانههای اجارهای اخراج شدهاند، از حدود دو هفته پیش مجبور به زندگی در شرایط دشوار در پارکهای تفریحی شهر شدهاند.
آنان از دولت پاکستان و سازمانهای بینالمللی حمایت از پناهندگان، بهویژه کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان (UNHCR)، خواستار رسیدگی فوری به مشکلاتشان هستند.
مدینه رحمانی، یکی از این مهاجران، با شرح وضعیت اسفبار خود و دیگر خانوادهها میگوید: «به دلیل نداشتن ویزای معتبر، مالکان خانهها ما را از منازلمان بیرون کردند. حالا پانزده روز است که در یک پارک زندگی میکنیم.
در روزهای گرم و آفتابی و شبهای بارانی، خیمههای موقت نمیتوانند ما را از گرما و سرما محافظت کنند. کودکانمان بیمار شدهاند و هیچ سرپناهی برای استراحت نداریم.»
زیبا، مهاجر دیگری که همراه خانوادهاش در یکی از پارکهای اسلامآباد به سر میبرد، میافزاید: «مالکان خانهها به ما اجازه اقامت ندادند، چون ویزای ما منقضی شده و دولت پاکستان از تمدید آن خودداری میکند.
حالا شب و روز را در پارک میگذرانیم، بدون امکانات اولیه و در شرایطی که آیندهمان کاملاً نامعلوم است.»شماری از مهاجران که دارای کارتهای پناهندگی (PoR) یا پروندههای مهاجرتی معتبر هستند، از کندی روند بررسی پروندههایشان توسط سازمانهای بینالمللی گلایه دارند.
شکریه زرمینه حسینی، یکی دیگر از مهاجران، میگوید: «هیچ توجهی به وضعیت ما نمیشود. هر بار که با سازمانهای مربوطه تماس میگیریم، پاسخ میدهند که شرایط مساعد نیست.
پولیس پاکستان ما را تهدید به اخراج میکند و ما نمیدانیم به کجا پناه ببریم. تنها به ما گفتهاند در صورت حضور پلیس، با آنها تماس بگیریم، اما این راهحلی برای مشکلات ما نیست.»
دولت پاکستان به دارندگان کارت پناهندگی افغان تا پایان ماه اگست ۲۰۲۵ مهلت داده است تا در این کشور بمانند، اما این تصمیم برای بسیاری از مهاجران کافی نیست.
آنها نگران آینده خود و فرزندانشان هستند و از نبود امکانات اولیه، مانند سرپناه، غذا و مراقبتهای بهداشتی رنج میبرند. این مهاجران از جامعه جهانی و نهادهای مسئول میخواهند که با تسریع در بررسی پروندههایشان، راهحلی پایدار برای وضعیت بغرنج آنها ارائه دهند.
در غیر این صورت، خطر اخراج اجباری و یا زندگی در شرایط غیرانسانی همچنان آنها را تهدید میکند.
