اسحاق دار، وزیر خارجهٔ پاکستان، سهشنبه در صحن سنا لحن دوگانهای بهخود گرفت: هم دست دوستی بهسوی کابل دراز کرد، هم انگشت اتهام را بهسوی دولت پیشین عمران خان نشانه رفت.
کابل ۲۴: دار پیش از نشست حساس ۶ نوامبر استانبول گفت: «ما با امید میرویم؛ امید به اینکه آتشبس دوحه را به یک صلح پایدار بدل کنیم.»نشست استانبول قرار است میکانیزم نهایی نظارت بر خط دیورند، تبادل زندانیان و جلوگیری از نفوذ تیتیپی را تدوین کند.
دوحه فقط کاغذ امضا کرد؛ استانبول باید ضمانت اجرایی بیاورد.دار بدون نامبردن از عمران خان، سفر پرحاشیهٔ یک مقام بلندپایهٔ پیشین را «چایخوریِ یک پیالهای» خواند که «برای پاکستان از نفت هم گرانتر» تمام شد.
او فاش کرد که آن ملاقاتِ بهظاهر تشریفاتی، دروازههای سرحد را گشود، ۱۴۲ جنگجوی تیتیپی را از زندانهای افغانستان آزاد کرد و به بیش از ۳ هزار شبهنظامی اجازه داد تا در وزیرستان شمالی دوباره مسلح شوند.
نتیجه؟ فقط در سال ۲۰۲۴، ۹۸۳ سرباز و غیرنظامی پاکستانی در انفجارها و کمینها جان باختند؛ رقمی که از کل تلفات دههٔ پیش بیشتر است.
وزیر خارجه تأکید کرد: «ما دیگر اجازه نمیدهیم کسی با لبخند و قوری چای، امنیت ۲۴۰ میلیون پاکستانی را گروگان بگیرد.»او در عین حال پیام آشتی هم فرستاد: «من خواب میبینیم که با کابل، تهران و دهلی بازار مشترک بسازیم؛ اما بازار بدون امنیت، فقط بازار مرگ است.»
مجلس سنا با ۷۸ رأی موافق، قطعنامهای گذراند که هرگونه مذاکرهٔ مستقیم با تیتیپی را «خیانت ملی» خواند و از دولت خواست تا پیش از پایان ۲۰۲۵، ۴۰ هزار نیروی جدید در امتداد خط دیورند مستقر کند.
همزمان، منابع دیپلماتیک در کابل به خبرنامه گفتند که هیأت طالبان به رهبری سراجالدین حقانی با سه شرط به استانبول میرود: توقف حملات پهپادی پاکستان، بازگشایی کامل گذرگاه چمن و بهرسمیتشناختن خط دیورند بهعنوان «سرحد موقت کاری».
اگر استانبول شکست بخورد، زمستان سختی در پیش است: بستهشدن سرحدات، جهش قیمت آرد در پیشاور و کابل، و موج جدید پناهجویان. چای استانبول تلخ خواهد بود اگر کسی دوباره فنجان را با خون پر کند.
