کوه | سید ابوطالب مظفری
کوه و کتل، دو یار همآوا و همدماند بسیار سال و ماه، که همسایه هماند با ابر و با عقاب، دو همبازیِ قدیم با آنهمه نشاط، ولی کوهی از غماند با روزگار ساخته و سوخته، از آن؛ گاهی کشیده قامت و گاه از کمر خماند از اوج، دیده تنگدلیهای شهر.

