نتیجه تحقیقات انجام شده در محیط آزمایشگاه و در طول دوره های قرنطینه ناشی از پاندمی کووید – 19 نشان می‌دهند که افراد پس از هشت ساعت انزوای اجتماعی و تنها بودن خستگی بیش تری را تجربه می‌کنند.
به گزارش rahnamato، این موضوع نشان می دهد که احساس کمبود انرژی می تواند یک واکنش ذاتی انسان به فقدان تعامل اجتماعی باشد.
این تحقیق که در دانشگاه وین انجام شد و نتیجه آن در قالب مقاله ای در نشریه Psychological Science منتشر شد نشان می دهد که این واکنش تحت تاثیر ویژگی‌های شخصیتی اجتماعی افراد است.
همان طور که دوره های طولانی بدون غذا ماندن باعث ایجاد مجموعه واکنش های بیولوژیک می شود که در نهایت منجر به ایجاد احساس گرسنگی خواهد شد طبیعت ما به عنوان موجودات اجتماعی حکم می کند که برای بقای مان به همراهی دیگران نیاز داشته باشیم.
شواهد نشان می‌دهند که فقدان تعامل اجتماعی می تواند واکنشی شبیه به گرسنگی را در مغز مان برانگیزد و ما را به جستجوی دوباره ارتباط اجتماعی سوق دهد.
این ایده از سوی نظریه “هموستاز اجتماعی” پشتیبانی می شود نظریه ای که اشاره می کند یک سیستم هموستاتیک تخصصی وجود دارد که به طور مستقل نیاز ما به تعامل اجتماعی را تنظیم می‌کند.
با این وجود، درک ما از واکنش های روانی به انزوای اجتماعی محدود است. علاوه بر این، مشخص نیست که چگونه این بینش ها در مورد انزوای اجتماعی روزمره ای که با آن مواجه می شویم به ویژه در زمینه متحصر بفرد دوره های قرنطینه ناشی از کووید – 19 اعمال می‌شود.
گروهی از دانشمندان به سرپرستی “جورجیا سیلانی” از دانشگاه وین اثرات انزوای اجتماعی را با استفاده از روش شناسی قابل مقایسه در دو زمینه بررسی کردند: در آزمایشگاه و در خانه در طول دوران قرنطینه ناشی از پاندمی کووید – 19.
برای مطالعه صورت گرفته 30 داوطلب زن در سه روز جداگانه وارد آزمایشگاه شدند و هشت ساعت را بدون تماس اجتماعی یا بدون غذا یا با تماس اجتماعی و غذا سپری کردند.
آنان چندین بار در طول روز استرس و رفتاری همراهی با خستگی را از خود نشان می دادند در حالی که پاسخ های استرس فیزیولوژیکی مانند ضربان قلب و کورتیزول توسط دانشمندان ثبت شد.
به منظور اعتبارسنجی نتایج مطالعه آزمایشگاهی نتایج با اندازه‌گیری های یک مطالعه انجام شده در طول قرنطینه در اتریش و ایتالیا در سال 2020 میلادی مورد مقایسه قرار گرفت.
آنان در این مطالعه از داده های 87 شرکت کننده استفاده کردند که دست کم یک دوره را گذرانده بودند.
دوره هشت ساعته در انزوا و استرس و اثرات رفتاری شرکت کنندگان با اندازه گیری های یکسان چندین بار در روز به مدت هفت روز مورد ارزیابی قرار گرفت.
“آنا استیوویچ” و “پل فوربس” نویسندگان اصلی این مقابله می گوید:” ما در مطالعه آزمایشگاهی شباهت های قابل توجهی بین انزوای اجتماعی و محرومیت از غذا پیدا کردیم. هر دو مورد باعث کاهش انرژی افزایش خستگی می شوند”.
این نتیجه از سوی نتایج اعتبارسنی داده های به دست آمده در طول قرنطنیه نیز پشتیبانی می شود.
آن دسته از شرکت کنندگان در مطالعه که در طول قرنطینه تنها زندگی می‌کردند روزهایی که منزوی بودند انرژی کمتری را در مقایسه با روزهایی که در آن تعاملات اجتماعی داشتند گزارش کردند.
نویسندگان مقاله اشاره می کنند که کاهش انرژی ممکن است بخشی از پاسخ هموستاتیک ما به فقدان تماس اجتماعی و زنگ خطر بالقوه هشدار دهنده ای برای برخی از اثرات مخرب تر انزوای اجتماعی طولانی مدت باشد.
سیلانی می گوید:”به خوبی مشخص شده که تنهایی طولانی مدت و خستگی با هم مرتبط هستند اما ما اطلاعات کمی در مورد سازوکارهای فوری که زمینه ساز این پیوند است در اختیار داریم.
این واقعیت که ما حتی پس از یک دوره کوتاه انزوای اجتماعی این تاثیر را می‌بینیم نشان می دهد که انرژی کم می تواند یک پاسخ انطباقی هموستاتیک اجتماعی باشد که در درازمدت قادر است ناسازگار شود”.
نتیجه این مطالعه هم چنین نشان داد که عوامل زمینه‌ای و شخصیتی تاثیر انزوای اجتماعی را بر خستگی تعدیل می کنند. بنابراین، مطالعات آینده نیاز به شناسایی افرادی دارند که بیش ترین خطرات از سوی انزوا متوجه آنان است.
