هنگامی که از “تنگی‌ صیاد” می‌گذری، به‌سرزمین انار و انجیر، شهر کاکه‌ها و آزادگان می‌رسی؛ جغرافیایی که درختانِ سبز و خانه‌های گِلی روستایی‌اش، صمیمیت، مهربانی و هم‌دلی را برایت هدیه می‌دهد. شهرِ تاقین‌پوشانِ قیماق‌دار، مردم آزاده‌ای که با اصطلاحِ قشنگِ “خوش بیایی”، یک‌سینه سپاس را در سینی دل پیش‌کشت می‌کنند..