سوررئالیسم برای خودش یک مدرسه‌ی هنر است. از فوتوریسم و دادائیسم می‌آید. شما هر روز سوررئالیسم را زمانی تجربه می‌کنید که به خواب می‌روید و رؤیا می‌بینید. همه‌ی انسان‌ها سوررئالیست هستند چون رؤیاها در اصل همان ناخودآگاه آزادند. دنیای دیوانه‌ی امروز و یک زمانه‌ی سیاسی سوررئال دنیا بعضی وقت‌ها منطقی.
گروتسک یا عجیب‌پردازی، به شیوهٔ آرایش دیوار و سقف سردابه (گرُتو) های پیدا شده در ویرانه‌های رم باستان گفته می‌شد. در این تزئینات، شکل‌های خیالی آدمیان، جانوران، گیاهان در طرحی متقارن، به هم بافته شده‌اند. این اصطلاح در سده‌ی شانزدهم میلادی رواج پیدا کرد و در مورد شکل‌های کژنما و.
لئون گالِب معتقد است خلاصه‌ی هنر شهری را می‌توان در کلاسی‌سیسم یونانی-رومی یافت. به نظر می‌رسد که برای گالِب، انحنای مجسمه‌ی آپولون بیش از هر آبستره‌ی مدرنی درباره‌ی سیاست و تلاش برای بقا حرف دارد. درعین‌حال برخورد او با بوم خشن است. موضوعات کارش را، به‌جای ستایش قهرمانی یا تهذیب.
هنر فرشته‌ای است که چشم از آن نمی‌توان برگرفت، فرشته‌ای که وجودش برای زندگی ما حیاتی است. تمدنی که نخواهد دوباره اما این بار به دور از خشونتِ عالم واقع، با ظرافت و با فاصله‌ای شورانگیز (پِی تاسِ فاصله، نیچه) دیده شود زنده می‌ماند اما بی‌روح و افسرده زنده می‌ماند،.
باید اعترافی بکنم. در سال‌های اخیر شیدایی بیمارگونه‌ای نسبت به رئالیسم سوسیالیستی پیدا کرده‌ام. البته قبول کردنش ممکن است سخت باشد، شاید به این علت که سبک فکری آوانگارد روسی با بی‌شمار یادمان و کارنماهای مرور آثاری که در امریکا و انگلستان داشته، امروز دیگر جلوه‌ای پایدار و ثابت یافته.
