کلمات مثل آدمیانند. شخصیت و قیافه‌شان متفاوت است. بعضی‌ها ابروهای گره کرده‌ای دارند. عبوسند، چشم‌هایشان مثل چشم‌های یک ماهی مرده است و دستهایشان چنان زبر که غژ غژ حرکتشان بر اجسام، سمباده گوش‌های احساس است. کلمات گاهی گاز می‌گیرند. گاهی چنان که ابوحیان توحیدی در بصائر الذخائر گفت: «ای بسا.