واژه‌ی “خانقاه” در زبانِ عربی، در واقع همان واژه‌ی “خان‌گاه” در زبان پارسی است که در زبانِ تازی (عربی) مُعَرّب شده و در زبانِ ما (زبان پارسی) به‌گونه‌ی “خانقاه” در آمده‌است. کابل۲۴: از سویِ دیگر، ایجادِ مکانی به‌نامِ “خانقاه” از ابتکارهای متصوفه‌ی خراسان و صوفیانِ پارسی زبان است؛ زیرا مراسم.

هشت‌ساله بودم و با پدر زنده‌یادم که به‌تعبیر خودش یکی از پیروان طریقه‌ی “چشتیه‌ی شریف” بود، هر پنج‌شنبه‌شب، به‌ خانقاه “کوچه‌ی علی‌رضاخان” در شهر کهنه‌ی کابل می‌رفتم. فضای خانقاه گرم و با حال بود. مردان زیادی از هر طیف و تبار، برخی دستار بر سر، برخی کلاهِ سورِ قره‌قل بر.