(رسوایی فلسفه این نیست که چنین برهانی[بر واقعیت جهان] هنوز یافت نشده است. رسوایی فلسفه این است که توقع چنین برهانی می‌رود، و برای یافتن آن بارهای بار کوشش شده است). مارتین هایدگر /هستی و زمان _ قسمت اول: اغلب زمانی که تفسیر و تأویل می‌کنیم چیز دیگری حتما برای.

واژه‌ها و جملات به نوبه خود چیزی را در انسان بر نمی‌انگیزانند مگر آنکه انسانها آن جملات و واژه‌ها را با گوشت و پوست لمس کرده باشند. سردی و کلیشه‌ای بودن کلمات وقتی اتفاق می‌افتد که انسان، بی‌آنکه واژه یا جمله‌ای را زندگی کرده باشد، بکار برد. کابل۲۴: اینجاست که.

در این خوانش، مارکس به این اصل کانتی نزدیک می‌شود که انسان باید همواره خود هدف باشد و نه وسیله‌ای برای رسیدن به هدف دیگر. ولی او از این هم پیش تر می‌رود و می‌گوید گوهر مردمی انسان، هیچ گاه نباید وسیله‌ای برای زندگانی فردی او باشد. کابل۲۴: ( ناسازگاری.

امروز جامعه ما نیز با توجه به شبکه های ارتباطی و ذیل مقوله جهانی شدن، که اندیشمندان از زوایای مختلفی، بر پایه تغییر تجربه بشري از مکان و زمان و بالا رفتن امکان عمل متقابل انسانها در عرض تقسیمات جغرافیایی و سیاسی، قابلیت جابجایی “سرمایه” و به طور خلاصه شتاب.

انسان امروز با اتکا به خرد خود یک جهان مادی به وجود آورده که واقعیت آن از رویاها و افسانه پریان و مدینه فاضله فراتر رفته است. کابل۲۴: نیروهای فیزیکی آن چنان مهار و در اختیار گرفته شده‌اند که نوع بشر قادر خواهد بود شرایط مادی لازم برای یک زندگی.

اعراب پیش از اسلام، به شاعران سرگردان در بیابان «جن زده» می‌گفتند. مجنون‌شان می‌خواندند. خاصیت بیابان‌گردی و تنهایی و‌سکوتش، به زبان‌آوردن حرفهایی از «جنس دیگر» است. بین صنوف- جز ادبا و نویسندگان- رانندگانِ بیابان‌گردِ لاری که هم، سکوت و هم، تجربه و‌شب‌بیداری را تجربه کرده‌اند، راغب‌ترند به کلمات و‌اشعاری اینگونه.