نیچه با سرزنش فلسفه سرد و بی‌روح آکادمیک می‌گوید، اندیشیدن مثل رقص است، تمرین می‌خواهد و سرانگشتانی که ریزه‌کاری‌ها را حس کند، توانایی رقصیدن با پاها، مفهوم‌ها، واژه‌ها، رقصِ با قلم و آموختنِ نوشتنِ آن! (غروب بت‌ها، ترجمه داریوش آشوری، ص۹۶-۹۴) مژگان خلیلی ویتگنشتاین درِ گوش مخاطب می‌خواند؛ جهان خودت.