زندگی در حالت انتظار
گذشته و آینده مدام سراغ ما میآید که فلانوقت و فلانجا، فلان کار را خواهم کرد که قبلا باید انجام میدادم و ندادهام. همین، زندگی ما را از شکل طبیعیِاش در«لحظه»، بیرون میاندازد و به حالتِ تصنعیِ «انتظار» درمیآورد: بیشکل، دندانه و دندانه و ناکامل. عادت به این زندگی یعنی.