هرجامعه‌ای در آموزش‌وپرورش سرمایه‌گذاری کند، هرگز ورشکسته نخواهد شد. کودکان و نوجوانان منابع عظیم سرمایه و باارزش‌ترین ذخایر یک جامعه هستند و هرقدر برای حفظ این منابع کوشش شود، جامعه در آینده ثروتمندتر و سعادتمندتر می‌شود.
شبنم وزیری
این اظهار نظر کنفوسیوس اهمیت آموزش و پروش را در هر جامعه و هرمکانی برجسته می سازد.
کابل۲۴: اما شروع آموزش و نقطه آغاز جایی که قرار است سنگ بنای ساختمان عظیمی به نام علم و دانش گذاشته شود؛ از اهمیت بالایی برخوردار است.
شروع یک سفر طولانی که قرار است آینده پدران و مادران آینده در آن ساخته شود. ما را متوجه به این امر می‌کند که آموزش در نهادهای ابتدایی امری بسیار مهم و حیاتی است.
جایی که کودکان برای اولین بار وارد فضایی می‌شوند که در آن فضا دور از خانواده قرار است، مسائلی را بیاموزند که این مسائل در ساختن آینده آن‌ها تاثیر بسزایی دارد.
کودکی نخستین و مهم‌ترین دوره زندگی آدمی است. از آن‌جا که در این دوره ساختار شخصیتی و رفتاری انسان بنیان گذاشته می‌شود، دوران کودکی را دورانی سرنوشت‌ساز و مثبت دانسته‌اند.
تجربه‌های اولیه زندگی در خانواده سپری می‌شود و پس از آن دوران آمادگی و مکتب به‌عنوان یک فضای بیرونی موثر در تربیت کودکان نمود می‌یابد و باید تجارب زندگی در خانواده را یا اصلاح کند یا آن‌که تقویت کند.
مبناهای اساسی تربیتی اگر در این مرحله درست بنا نشود؛ بقیه مسائل زندگی نیز در این جهت نادرست رشد خواهد کرد که می‌تواند آینده کشوری را به خطر اندازد.
متیولیپمن در تجربیات آموزشی خود متوجه شد که فراگیران دوره‌های تحصیلی بالاتر که فاقد قدرت استدلال، قدرت تمییز و داوری هستند، در دوره ابتدایی این مهارت‌ها را نیاموخته‌اند.
بستر اصلی این تجربه‌های مقدماتی در دوره ابتدایی، توسط معلمان که گاهی جایگزین پدران و مادران در تعلیم و تربیت می‌شوند، نهاده می‌شوند و لذا نقش معلمان این دوره بسیار حایز اهمیت است.
دوران ابتدایی آموزشی به دلیل زیر بنایی و پایه‌ای بودن نقش مبنایی در تعلیم و تربیت و از سوی دیگر زندگی انسان ها دارد؛ پنجره‌ای فرصتی که می‌تواند راه را برای کودک هموار و یا این‌که او را دچار مشکلات فروانی کند.
به اعتقاد برخی از اندیشمندان، دوره ابتدایی مناسب‌ترین فرصت برای تحصیل و یادگیری است و سرآغاز رشد استعدادهای کودک است.
چنانچه کودکان در این سنین مهارت‌های لازم را نیاموزند، فرصت جبران آن در مراحل بعدی رشد وجود نخواهد داشت.
امروزه بیش از گذشته بر اهمیت آموزش در دوره های ابتدایی تاکید می شود؛ بهترین استادهای یک مرکز در دوران‌های ابتدایی به کار گماشته می‌شوند تا کودک را از همان ابتدا به مسیری هدایت کنند که شایسته او است.
آنچه امروز ما در دانشگاه‌های کشور شاهد آن هستیم ، نتیجه تربیت نادرست و غیر حرفه‌ای است که در مکاتب کشور جریان دارد.
اساس و پایه علم را در هر کشوری معارف آن کشور شکل می‌دهد و این معارف است که آینده تحصیلی کشور را رقم می زند.
امکانات کم، کم توجه ای و از سوی دیگر سطح پایین سواد در میان استادها خصوصا در دوره های ابتدایی که مهم ترین و کلیدی ترین دوران تحصیل است؛ دستگاه نا کار آمدی به وجود آورده است که سال ها کار می‌برد تا اصلاح شود.
