خبرگزاری آسوشیتدپرس گزارش داده که طالبان پس از تسلط بر افغانستان، زندان‌ها را باز کرده و تمام مردان و زنان زندانی را رها کردند؛ اما زنانی که در خانه‌های امن به سر می‌بردند، آزاد نشده و به زندان‌ها انتقال داده شده‌اند.
این خبرگزاری گفته‌است که وقتی طالبان قدرت را در افغانستان به دست گرفتند، حدود ۲۰ زن از یکی از خانه‌های امن در افغانستان آزاد شدند که از انواع خشونت‌ها از جمله خشونت خانوادگی فرار کرده‌بودند. طبق این گزارش، پس از رهایی، برخی از این زنان مورد آزار و اذیت شوهران یا خانواده‌های خود قرار گرفته و برخی دیگر هم مجبور به ازدواج زودهنگام با مردان مسن شده‌اند.
طبق گزارش آسوشیتدپرس، طالبان پس از تسلط، به خانه امن زنان در شهر پلخمری رفته و دو گزینه را برای زنان ساکن در خانه‌های امن پیشنهاد کردند که اولی رفتن پیش خانواده خود بوده که برخی از زنان پس از ترک خانه از سوی اعضای خانواده تهدید به مرگ شدند و گزینه دوم رفتن با طالبان بود.
در این میان اکثر زنان بازگشت به خانه را ترجیح داده‌اند؛ اما سلیمه، یک دختر جوان تصمیم گرفته با طالبان برود: «او نمی‌دانست که آن‌ها چه خواهند کرد؛ اما جایی دیگر نداشت که برود؛ زیرا ماه‌ها قبل از همسر متجاوز و معتادش فرار کرده‌بود. او می‌گوید که اکنون خود را در زندان می‌بیند؛ اما محافظت‌شده و ایمن است.»
بر اساس قانون کیفری افغانستان، جنایات اخلاقی مانند روابط جنسی نامشروع و فرار از خانه، جرم محسوب نمی‌شود؛ اما صدها زن به دلیل ارتکاب چنین جرایمی زندانی شده‌اند. حتی بعضاً انتخاب همسر دلخواه می‌تواند به سادگی به مرگ آن‌ها بیانجامد.
طالبان پس از تسلط بر افغانستان، دروازه زندان‌ها را باز کرده و تمام مردان و زنان زندانی را رها کردند؛ اما زنانی که در اماکنی موسوم به «خانه‌های امن» به سر می‌بردند، آزاد نشده و حالا به زندان‌ها انتقال داده شده‌اند.
عبدالله؛ مسئول یکی از زندان‌های حکومت طالبان گفته‌است: «وقتی در ۱۵ ماه آگست طالبان وارد کابل شدند، هزاران مرد و ۷۶۰ زن را به همراه کودکان‌شان از زندان‌ها آزاد کردند که نزدیک به دو صد زن آزادشده وابسته به گروه داعش بودند یا با اعضای آن ازدواج کرده‌بودند.»
افزون بر این، طالبان شماری از زنان را به تاز‌گی به اتهام جرایم اخلاقی بازداشت و اکثرشان را به زندان پلچرخی منتقل کرده‌اند.
مژده که فقط ۱۵ روز پیش در زندان صاحب فرزند دختر شده به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفته‌است که در جستجوی آزادی خود بود؛ اما او و دوست پسرش که در همین زندان نگه‌داری می‌شود، توسط طالبان دستگیر شدند.
مژده می‌گوید که خانواده‌اش اجازه ازدواج با دوست پسرش را نداد و در عوض او را با یکی از اقارب‌شان مجبور به ازدواج کردند.
مژده از خانه فرار کرد و به دوست پسرش پیوست. پس از آن، خانواده او به طالبان شکایت کرد و هردو در کابل توقیف شدند.
طی دو دهه گذشته، فعالان زن، ده‌ها پناهگاه را برای زنان در سراسر افغانستان ایجاد کردند؛ اما حتی قبل از تسخیر طالبان، افغان‌های محافظه‌کار، از جمله برخی از مقامات دولتی، آن‌ها را با شک و تردید به عنوان مکان‌هایی نگاه می‌کردند که به زنان و دخترانی کمک می‌کند که از خانواده خود سرپیچی می‌کنند یا به جنایات اخلاقی دامن می‌زنند.
شماری از زنان که حالا در زندان هستند، قبل از تسلط طالبان بر افغانستان در خانه‌های امن زندگی می کردند؛ زیرا از خشونت‌های گوناگون خانوادگی فرار کرده‌بودند.
طالبان در یکی از خانه‌های امن که از سوی هیچ نهادی حمایت نمی‌شود به زنان گفته‌اند که اگر نمی‌خواهند به خانه‌های خود برگردند، می‌توانند در یک زندان در کابل زندگی کنند.
