رای مردم افغانستان دست‌یابی به صلح رویاییست که تنها شیرینی آن را در قالب الفاظ می‌توان احساس کند، نه واقعیت، هرچند زندگی در سایه صلح از نیازهای مبرم و مقدم بر همه چیز افغان‌ها محسوب می‌شود، اما با تمام تب و تلاشها و عزم حکومت برای آوردن صلح، ظاهرآ این تقلاها تیر در تاریکی رها کردن است و بس. دوام جنگ سیمای هر جامعه‌ی را دگرگون می‌کند و بر زندگی روزمره مردم گرد و غبار حقارت و فقیری و بدبختی می گستراند و هر روز زندگی را با رنگ سرخ خون ترسیم می‌کند. چنانچه مردم ما بیش از چهار دهه جنگ متوالی و مکرر را به نام و نشان‌های مختلف، بدون هدف و خواست واضح و شفاف میدانداری و تجربه کرده‌اند. جنگ‌های استخباراتی و منطقه‌ی بر مردمان این سرزمین تحمیل گردیده است و وامروز کارد به استخوان رسیده و همه از دوام و قوام این وضعیت خسته و درمانده است، نه تنها رسیدن به صلح آرزوی هر افغان، بلکه خواسته قلبی‌شان است؛ اما پرسش این است که که چرا به صلح دست نمی‌یابیم؟ دولت در کنار درخواست‌های مکرر و اعلان آمادگی برای آغاز مذاکره بین‌الافغانی با مخالفین مسلح، دولت بارها این گروه‌ها را دعوت به گفتگو کرده است اما؛ جواب گروه‌های مسلح منفی بوده است. در ادبیات مرسوم
