مموریا، فیلم شاهکار و تامل‌برانگیز

زمان فیلم مموریا طولانی است و نما‌ها اغلب ساکن و باز هستند و مدت آن‌ها هم طولانی است؛ این حالت باعث می‌شود که مخاطب زمان کافی داشته باشد تا دربارۀ اتفاقاتی که دارد می‌افتد تامل کند. هر صحنه‌ای از فیلم کاملا شفاف و دقیق و باظرافت از کار درآمده است، اما هنر کارگردان این است که همۀ این شفافیت‌ها در کنار هم راز فیلم را عمیق‌تر می‌کنند. هر جا که احساس می‌کنید بالاخره فهمیده‌اید که سر و ته داستان کجاست و چه اتفاقی قرار است بیافتد دوباره چرخشی روی می‌دهد و انتظارات شما را به هم می‌ریزد.

تخیل ویراستاکول حالتی فلسفی و اندیشمندانه دارد و سبک فیلمسازی او بیشتر به شعر شبیه است تا به داستان. او با مهارتی جادویی ادراک مخاطب را به سمت قلمرویی پنهان و ژرف در هستی هدایت می‌کند. در دیدن فیلم مموریا (خاطرات) باید صبور بود تا بعد از طی مسیر‌های پر پیچ و خم به یک نتیجه برسیم؛ نتیجه‌ای که همچنان نمادین و قابل تفسیر است. این فیلم هم به لحاظ عاطفی و هم به لحاظ فکری عمیق و تاثیرگذار است، اما خلاصه کردن آن واقعا دشوار است، زیرا حالتی از عدم یقین در سراسر فیلم جریان دارد. آیا صدا واقعیت دارد؟ آیا آدم‌هایی که جسیکا با آن‌ها در ارتباط است واقعیت دارند؟ همه چیز در ابهامی عمیق و تامل برانگیز غوطه‌ور است.

نهایتا اینکه دیدن این فیلم را به هیچ وجه نباید از دست داد. «خاطرات» از آن فیلم‌هایی است که شما را از دنیای اطرافتان کاملا جدا می‌کند و به درون خودش می‌کشد.