سینمای آزار، سینمای خاص و لایه‌مندی‌ست. رویین‌ترین لایه آن، سلاخی‌ قراردادهای ژانری است. سینمای آزار یک تعریف دم‌دستی هم دارد که بین عموم تماشاکران از آن به‌عنوان “فیلم مریض” یاد می‌شود. این دیت آثار به‌خودی‌خود جذاب هستند. پتانسیل‌های شگرفی دارند برای کاویدن و خلق معنا از دریچه‌ای پیشتربازنشده که عینک.

بگذارید از «زیاد العنانی» شاعر نسل خشم اردن بگویم که دوماه پیش درگذشت،شاعری که همه‌ی شعرش زندگی بود بیست سال پایانی عمر را یکسره در فلج مرگ و زبان ناشی از سکته‌ی مغزی زیست. ویژگی شعرش سادگی و گیرایی بود به سان سهراب سپهری، حتا ای بسا ساده‌تر، چرا که.

می‌‌گویند: «غنای انسان به حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد». من هم گاهی این جمله قصار را با خودم تکرار می‌کنم اما باید اعتراف کرد که «انسانِ» این جمله که به حقیقت باید برایش کلاه از سر برداشت خیلی بزرگ و خیلی انسان و خیلی قوی است. کابل ۲۴: قدیمی‌ها.

(رسوایی فلسفه این نیست که چنین برهانی[بر واقعیت جهان] هنوز یافت نشده است. رسوایی فلسفه این است که توقع چنین برهانی می‌رود، و برای یافتن آن بارهای بار کوشش شده است). مارتین هایدگر /هستی و زمان _ قسمت اول: اغلب زمانی که تفسیر و تأویل می‌کنیم چیز دیگری حتما برای.

صوفی “غلام نبی عشقری” شاعرِ عارف، چیزی جز یک‌پارچه دلِ مجذوب در بساط نداشت. او سال‌ها پیش با ثروتِ مادی و زراندوزی وداع گفته بود و در رَسته‌ی “سنگ‌تراشی” شهر کهنه‌ی کابل، دکان صحافی داشت. کابل ۲۴: کتاب‌های شاگردان مکتب، دفترها و دست‌نوشته‌های دیگران را مرّتب و پوش می‌کرد. بیش‌تر.

این ماجرا به‌سال‌های دور و درازی در پل‌خمری بر می‌گردد؛ شهری که آن سال‌ها درختانِ اکاسی و سنجدش عطرِ دل انگیزی در “باغِ قهوه‌خانه” پخش می‌کردند و مجنونِ بیدهای لبِ نهرش حسِ لب‌ریز از نشاط به آدم می‌دادند. آن سال‌ها مردی در پل‌خمری می‌زیست، مشهور به “رحمانِ کُلنگک” که بی‌سوادان.

مولانا مانند آفتاب به بدور خود می‌چرخید اشعاری را زمزمه می‌کرد. نورعشق اش مریدان اش را هم به حرکت و گردش درآورده بود و مانند سیارات نظام شمس هم بگرد خود می‌چرخیدند و هم بگرد آفتاب خود. صدای موسیقی و نغمه‌های دلنشین، فضا را پر کرده بود و شور و.