امروز سالگرد تولد هانا آرنت، فیلسوف سیاسی آلمانی تبار است. خب می‌شود حالا خیلی لفاظی کرد و قلمبه سلمبه گفت اما می‌شود فلسفه را خیلی ساده و لذتبخش هم فهمید بنابراین تصمیم گرفتم به اختصار برای تان بگویم هاناآرنت برای خشونتی که این روزها جهان و ذهن مان اشغال کرده.
به‌نظر می‌رسد سینما از کانسپت داستان‌های بقامحوری که دار مدار یک منجی و برگزیده می‌چرخند اشباع شده است. در چنین شرایطی این دست‌آثار برای خاص‌شدن و مورداقبال‌قرارگرفتن به چیزی فراتر از استنداردهای بصری نیاز دارند. به خلاقیتی داستانی نیازمندند که وجه تمایزشان باشد. “The Creator” یقینا هرچه که هست، فاقد.
تیم راگبی شیلی که برای یک مسابقه بین‌المللی در حال پرواز بود، بر اثر یک سانحه در کوه‌های آند سقوط می‌کند… این خط اصلی داستانی فیلم «جامعه برفی» است. اول‌بار در دوران مکتب بود که ماجرای واقعی و تکان‌دهنده سرنشینان این هواپیما را خواندم بنابراین هنگام تماشای فیلم آنچه برایم.
ژاک لکان، روانپزشک و روانکاوی است که در زمره موثرترین متفکران بر فلسفه جدید به ویژه در فرانسه جای می‌گیرد. او‌در حال بسط و شرح دیدگاه خود است اما این سخنان بر یکی از مستمعین گران می‌آید شاید بنا بر همان منطق راسل که می‌گوید: کابل ۲۴: «گزارش فردی با.
دوستی دارم که بر فیلم‌های مورد علاقه من، نام عجیبی گذاشته است:« فیلم‌های خر، پیرمرد، جاده!». منظور او این است که در همه این فیلم‌های ملال‌آور، این سه عنصر هستند. کم‌وبیش درست می‌گوید اما همه فیلم‌های مورد علاقه من این شکلی نیستند، خر و پیرمرد و جاده هم اگر داشته.
از لحظه‌های روز که آدمی دلش می‌خواهد «آشنا»یی در کنارش باشد، لحظه‌ای‌ست که روز دارد می‌رود، و «شب» به‌زودی درمی‌رسد. در سایر لحظات می‌شود غریبه بود، غریبه ماند و، در حدودِ طاقت بشری، خشنود بود. به قول بارت: «غریبه بودن ناگزیر و ضروری‌ست، جز وقتی که غروب از راه می‌رسد».
ای کاش آشنای تو باشم تمام عمر همسایه صدای تو باشم تمام عمر خاکی شوم که صفه شهر توام کنند آنگاه زیر پای تو باشم تمام عمر شهری شوم که جز تو نبیند کسی مرا منظور چشم‌های تو باشم تمام عمر شهری که کس قدم ننهد جز تو در دلش.
همه آدم‌ها در برهه‌هایی از زندگی خودشان احساس جاماندن یا طرد شدن دارند. برای برخی آدم‌ها این احساس مختص یک برهه نیست و شاید تا آخر عمرشان چنین احساسی را با خودشان به این سو و آن سو بکشند. این احساس واقعی باشد یا از بدبینی، می‌تواند ناشی از قضاوت‌ها،.
“زندگی‌های پیشین” یک قلم‌زنی خام‌دستانه، اما امیدوارکننده است. بگذارید دریچه ورود به تحلیل فیلم، تشریح همین عبارت بالا باشد که اتفاقا غلط‌انداز است. احتمال قریب به یقین، حتی کسانی که فیلم زندگی‌های پیشین دوست داشته‌اند نیز روی یک موضوع با مخالفین فیلم اتفاق نظر دارند و آن این است که.
“عمری – و اگر بشود عمری دراز – انتظار کشید و حس و حلاوت را گرد آورد و سپس در آخر کار شاید بتوان ده مصراع نیکو سرود. چون شعر آن گونه که مردم می‌پندارند احساسات نیست ( احساسات بسیار زود بروز می‌کند) بلکه تجربه است. برای سرودن یک بیت.
خاطرات فراوانی در وجود مان به طرز فراموش ناپذیری ریشه می‌دواند. می‌دانیم تورم روند افزایند‌ه‌ای نامنظم و افزايش قیمت‌ها در اقتصاد است. ما در زندگی شخصی مان هرچند گاهی تورم و افزايش نامنظم خاطره داریم. کابل ۲۴: خواندن و نوشتن به ما این امکان را می‌دهد تا زندگی مان را.
پریمو لوی نویسنده و شیمی‌دان ایتالیایی‌ست. در شناسه‌ی او می‌خوانیم که در یک خانواده‌ای سکولار یهودی به دنیا آمده است. پریمو لوی زندگی سختی تحصیلی و دانشگاهی را سپری کرده است. کابل ۲۴: می‌دانیم که بنیتو موسولینی برای تحصیل یهودیان ایتالیا به وجود آورده بود اما بوجود همه‌ی محدودیت‌ها پریمو.
