پوتین به وضوح از هر فرصتی برای اثبات این که دیدگاه او درباره جهان یعنی افول اجتناب ناپذیر ایالات متحده و افزیش چند قطبی گرایی پیش بینی های درستی بوده اند استفاده می کند. با این وجود، او هم چنین سیگنالی را به پکن ارسال می کند. پوتین با نشان دادن این که شرکای بین المللی دیگری دارد از جمله روابط قوی با یکی از بزرگ ترین دشمنان چین یعنی هندوستان امیدوار است اطمینان حاصل کند که چین رابطه خود با مسکو را خدشه دار نخواهد کرد.
در باره نویسنده: سرگئی رادچنکو؛ مورخ جنگ سرد در دانشکده مطالعات پیشرفته بین‌المللی جان هاپکینز و استاد مدعو در دانشگاه کاردیف است. رادچنکو عمدتا به خاطر آثارش در مورد روابط چین و شوروی و سیاست خارجی شوروی شناخته شده است. او در کتاب “برای اداره جهان” چاپ شده توسط انتشارات کمبریج استدلال می‌کند که رهبری اتحاد جماهیر شوروی بیش‌تر تحت تاثیر ناامنی‌های روانی ریشه دار در تاریخ بود تا ایدئولوژی مارکسیسم – لنینیسم.
به گزارش کابل۲۴ به نقل از گاردین؛ اگر فکر می‌کنید، در آغوش گرفتن رئیس جمهور کشوری که در حال جنگ با کشوری دیگر است، یک سیاست خارجی معقول نیست پس مانند “نارندرا مودی” نخست وزیر هندوستان نمی‌اندیشید. دوستی او با “ولادیمیر پوتین” در هفته جاری شامل مورد استقبال قرار گرفتن به صورت خصوصی در املاک وسیع ولادیمیر پوتین در خارج از مسکو، یک ضیافت شام مجلل و حتی یک گردش شاد در یک موتر برقی بود.
در خلال این اقدامات پوچ ارتش روسیه مجموعه حملات هوایی دیگری را به اهدافی در خاک اوکراین انجام داد و یک شفاخانه کودکان در کی یف پایتخت اوکراین را ویران کرد. با این وجود، این اقدامات روسیه خللی در دیدار او با پوتین ایجاد نکرد.
او برای امتیاز بالاتری بازی می‌کند. مودی به خوبی می‌داند که چگونه به شکلی فرصت طلبانه جنگ شخص دیگری را به نفع خود تبدیل کند. در هر حال هدف او آن است که وجهه هند و شخص خود را به امید تبدیل شدن به قدرتی ضروری به قدرتی که رهبران دموکرات و دیکتاتور به یک اندازه دوست اش داشته باشند، ارتقا بخشد.
این حرکات آکروباتیک ژئوپولیتیک مودی موضوع تازه‌ای نیست. نخستین نخست وزیر هند یعنی “جواهر لعل نهرو” که اتفاقا مودی از منتقدان سرسخت عملکرد اوست معمار اصلی سیاست دیرینه “عدم تعهد” هندوستان بود، سیاستی که در طول جنگ سرد به خوبی در راستای منافع هندوستان بود. البته در میانه آن سیاست وقفه‌هایی نیز وجود داشت.
هنگامی که در اکتبر ۱۹۶۲ چین به هندوستان حمله کرد، نهرو به طور ناگهانی از دوستی امریکا ناامید شد، اما تغییر رویکرد به طرز دردناکی کوتاه بود. بلافاصله پس از عقب نشینی چینی‌ها هند به موقعیت عدم تعهد خود بازگشت. مودی سیاست مشابهی را دنبال می‌کند.
تا زمانی که چین فعالانه به هند حمله نمی‌کند او دلیلی نمی‌بیند که به سرزنش‌های غرب در مورد در آغوش کشیدن پوتین توجه کند. سخنان ناگفته مودی به غرب این است: به کار خودت فکر کن.
مودی در مورد هدف خود آموزش دیده است تا جایگاه هند را به عنوان یک قدرت واقعا جهانی و یک رهبر کلیدی در جهان در حال ظهور پساغربی نشان دهد. علاوه بر این، ساختن پل‌ها به سوی روسیه در راستای منافع استراتژیک فوری هندوستان است یعنی قرار دادن خود بین پکن و مسکو و مانع برقراری روابط بسیار صمیمی بین دو کشور شدن.
مودی در هر درگیری احتمالی هند با چین به بی طرفی خوش خیم روسیه نیاز دارد، زیرا ادعا‌های ارضی قدیمی چین در مورد هیمالیا می‌تواند منجر به یک عملیات نظامی ویژه بسیار نزدیک‌تر به هند تبدیل شود تا جنگی در اروپای دور.
مسئله بعدی نفت است. از زمان جنگ اوکراین به ویژه از زمان تعیین سقف قیمت برای نفت خام روسیه هندوستان وارد کننده راضی نفت ارزان قیمت از روسیه بوده شرایطی که آشکارا به نفع صنعت هند بوده است. هند به دومین وارد کننده بزرگ نفت روسیه تبدیل شده، درست پس از چین که به طور مشابه از قیمت‌های بسیار کاهش یافته سود برده است. پاسخ دهلی نو به منتقدان این بوده که با خرید نفت روسیه به پایین نگه داشتن قیمت جهانی نفت کمک می‌کند.
در همین حال، خواستگاری مودی از پوتین ضربه دیگری به این تصور وارد کرد که امکان منزوی کردن روسیه در سطح جهانی وجود دارد. در واقع، دیدار پوتین با مودی بخشی از یک روند گسترده‌تر است.
پوتین در روز‌های قبل از دیدار با مودی در اجلاس سران سازمان همکاری شانگ‌های در قزاقستان (که هند نیز به عضویت آن درآمده است) با نمایندگان کشور‌های آسیای مرکزی گفتگو کرد و هم چنین در آنجا با “رجب طیب اردوغان” رئیس جمهور ترکیه کشوری که عضو ناتو است به تبادل نظر پرداخت.
پیش از آن نیز پوتین ملاقات دیگری با “شی جین پینگ” رئیس جمهور چین داشت که او عموما از وی به عنوان “دوست عزیز” خود یاد می‌کند و شی نیز رفتار متقابلی در برابر پوتین از خود نشان داده است. پوتین هم چنین از “ویکتور اوربان” نخست وزیر مجارستان و میانجی خودخوانده در جنگ اوکراین استقبال کرده بود. تقریبا گویی صفی از دولتمردان بین المللی وجود دارند که مشتاق کوبیدن در دروازه‌های کرملین برای ورود به آنجا و ملاقات با پوتین هستند.
پوتین به وضوح از هر فرصتی برای اثبات این که دیدگاه او درباره جهان یعنی افول اجتناب ناپذیر ایالات متحده و افزایش چند قطبی گرایی پیش بینی‌های درستی بوده اند، استفاده می‌کند. با این وجود، او هم چنین سیگنالی را به پکن ارسال می‌کند. پوتین با نشان دادن این که شرکای بین المللی دیگری دارد از جمله روابط قوی با یکی از بزرگ‌ترین دشمنان چین یعنی هندوستان امیدوار است اطمینان حاصل کند که چین رابطه خود با مسکو را خدشه دار نخواهد کرد.
این بازی بدون ریسک نیست. چین اهرم اقتصادی عظیمی بر روسیه دارد اهرمی که هند به هیچ وچه حتی به در اختیار داشتن آن نیز نزدیک نیست. نزدیک به نیمی از صادرات نفت و گاز روسیه به چین ختم می‌شود که هم چنین به عنوان تامین کننده ضروری تجهیزات صنعتی و الکترونیک عمل می‌کند. یوان چین اکنون ارز اصلی معاملاتی در بازار بورس مسکو است.
با این وجود، شی تاکنون در برابر پوتین بسیار صبورانه رفتار کرده و او را به عنوان یک شریک استراتژیک مهم در زمینه خطر افزایش رویارویی چین و آمریکا قلمداد می‌کند. شی هر حسادتی که به دیدار پوتین و مودی داشته باشد را احتمالا برای هدف استراتژیک گسترده‌تر خود نادیده خواهد گرفت.
او حتی ممکن است کار بهتری را در تعامل با پوتین انجام دهد برای مثال، در نهایت به وعده قرارداد برای خط لوله گاز بزرگ دیگری از روسیه به چین عمل کند. بنابراین، از آن طریق به گازپروم که به شکل رقت انگیزی دسترسی به بازار‌های اروپایی سابق خود را از دست داده، کمک خواهد کرد.
هم چنین، شی مطمئنا پوتین را به خاطر ادامه جنگ تجاوزکارانه روسیه علیه اوکراین تحت هیچ گونه فشار و اضطرابی قرار نخواهد داد. در مقابل، مودی نسبتا از تهاجم روسیه انتقاد کرده است. او حتی در خلال ملاقات با پوتین به او گفته بود: “وقتی کودکان بیگناه کشته می‌شوند این درد بسیار وحشتناک است”. با این وجود، با قضاوت براساس نتیجه دیدار پوتین و مودی نخست وزیر هند از این درد جان سالم به در برد و در آغوش دوستانه پوتین آرامش یافت.
