وقتی لهیب یک معنی و بارقه یک درد بشری آنچنان درون آدم را مشتعل کند که نشود سکوت کرد، نطق انسانی باز می‌شود و انسان، مرادی را که در ذهن دارد به زبان می‌آورد. کابل ۲۴: به جز سخن لغو -که موضوع سخن ما نیست- آنچه به زبان می‌آید یا.

مولانا مانند آفتاب به بدور خود می‌چرخید اشعاری را زمزمه می‌کرد. نورعشق اش مریدان اش را هم به حرکت و گردش درآورده بود و مانند سیارات نظام شمس هم بگرد خود می‌چرخیدند و هم بگرد آفتاب خود. صدای موسیقی و نغمه‌های دلنشین، فضا را پر کرده بود و شور و.

اشاره‌ای به جایگاه و آشنایی جهان عرب با این مردی کنم که با«پارسی گویم گرچه تازی خوشتر است»علاقه‌اش را به زبان و ادبیت عربی آشکار ساخت. الحق هم در میان پنج شاعر مطرح فارسی هیچ‌کدام در عربی‌دانی به قوزک پای مولانا نمی‌رسند؛ شعرهای ملمع و عربی حافظ را ببینید گویا.