نیچه در تبارشناسی اخلاق میخواهد نشان بدهد که آنچه «وجدان» مینامیم، نه امری آسمانی و بدیهی، بلکه محصول تاریخ و زور و سرکوب غرایز است. بهجای اینکه بپرسد «وجدان چیست؟» میپرسد «وجدان چگونه ساخته شد و به چه کار میآید؟». جمشید مهرپور_کابل کابل ۲۴: در این افق، نیچه دو صورت.
اگر چند رسالت بنیادین را برای پروژهٔ فلسفی نیچه تعریف کنیم، یکی از آنها که خود نیچه نیز بهشدت بر آن متمرکز بود، «بازسنجی و ارزشگذاری مجدد ارزشها» است. کابل ۲۴: نیچه این پروژه را در «تبارشناسی اخلاق» به اوج خود رساند. دلوز در کتاب «نیچه و فلسفه» مینویسد که.
طبق گفته کوهن بندیت تنها جملهای که از سارتر در مورد بادر پس از جلسه ملاقات شنید این بود که سارتر پس از یک مکث و سکوت گفت:”این بادر چه احمق است”. در نتیجه، آن دیدار با شکست همراه شده بود. ظاهرا این درشت گویی سارتر کمتر بازتابی از احساسات.
مولانا مانند آفتاب به بدور خود میچرخید اشعاری را زمزمه میکرد. نورعشق اش مریدان اش را هم به حرکت و گردش درآورده بود و مانند سیارات نظام شمس هم بگرد خود میچرخیدند و هم بگرد آفتاب خود. صدای موسیقی و نغمههای دلنشین، فضا را پر کرده بود و شور و.
فریدریش نیچه در طول زندگی خود از سوسیالیسم با تحقیر یاد میکرد. به گفته او طرفداران سوسیالیسم و سایر مدافعان برابری طبی یک هدف داشتند: هم سطح کردن اختلافات و سرکوب نبوغ فردی. یکی از دغدغههای اصلی اندیشه سیاسی نیچه از این آثار اولیه تا کار پختهتر او در اثر.
فلسفهورزی عجیبترین کار ما در این جهان است. بعد از ۲۵۰۰ سال نه توانستهایم مسائل سنتی فلسفی مثل وجود و عدم، وحدت و کثرت و غیره را حل کنیم و نه مسائل انسانیِ اگزیستانسیالیستی دوران مدرن مثل؛ آزادی، تنهایی، مرگ، اضطراب و…را! کابل۲۴: چرا فلسفه تمام نمیشود؟ چرا هنوز هم.
کتاب وقتی نیچه گریست اثری در فلسفه، روانشناسی و همزمان داستانی بسیار گیرا و جذاب است برای افرادی که شناخت کافی از این حوزهها ندارند. کابل ۲۴: اروین یالوم استاد دانشگاه و یک روانکاو ماهر است که روش نوینی در آموزشهای خود برگزیده است. او تلاش کرده تا بنیان فلسفی.
نیچه با سرزنش فلسفه سرد و بیروح آکادمیک میگوید، اندیشیدن مثل رقص است، تمرین میخواهد و سرانگشتانی که ریزهکاریها را حس کند، توانایی رقصیدن با پاها، مفهومها، واژهها، رقصِ با قلم و آموختنِ نوشتنِ آن! (غروب بتها، ترجمه داریوش آشوری، ص۹۶-۹۴) مژگان خلیلی ویتگنشتاین درِ گوش مخاطب میخواند؛ جهان خودت.
از میان نویسندگان بزرگ قرن نوزده تنها دو نفر از عصر خود پیشی گرفتند: بالزاک و استاندال. بالزاک به عنوان نویسنده بورژوازی از «فرد» آغاز میکند، اما به تدریج درمییابد که «فرد» هرچند قدرتمند از چنان قدرتی برخوردار نیست که آزاد باشد بنابراین از جهانی میگوید که گرچه از فرد.
