شعر شناسه شاخص و هویت ذاتی زبان فارسی است. تصور نمی‌شود که در هیچ زبانی به اندازه فارسی، شعر مبنا و محور باشد. همین پیوند پایدار است که به شعر با وجود این‌که همچون موسیقی، زبان مشترک جامعه انسانی، زبان عشق که ویژگی مشترک انسان در همه‌جا و در تمام.

تفاوت عمده ی شعر و نا شعر (نثر) در این است که شعر از جنس آگاهی نیست. شعر هنر چه گفتن نیست، هنر چگونه گفتن است. وقتی شعر حافظ می‌خوانیم، به دنبال این نیستیم تا بدانیم که حافظ چه گفته است. شاید نتوان دو مفسر  و یا حتی دو خواننده‌ی.

ما شعر می‌خوانیم تا از آن لذت ببریم. شعر خواندن با هدف آگاه شدن نیست؛ ما شعر نمی‌خوانیم تا دانش ما بیشتر شود. برانگیخته شدن عاطفه و تحریک احساس نیز نمی‌تواند هدف اصلی شعر خواندن باشد. کابل ۲۴: ما شعر می‌خوانیم و حس و حال ما ممکن است دیگرگون شود.

این دفعه مست و مخفی و جادوگر آمده است شیطان شده بداخل جانم در آمده است این دفعه من گریخته ام در‌بدر ولی او هر کجا منم ز من اول تر آمده است در قهوه خانه مشتری ماه می‌شوم پیش از من او به صورت خدمتگر آمده است در مدرسه.

برای آن‌همه کابوس و خاطرات عزیز! برای «افغانستان» و گریه‌ی یکریز برای حمله‌ی طوفان، به استقامت گل برای مدرسه‌ی دخترانه‌ی «کابل» برای آن تن تبدار در دو دست کثیف و اشک «مولوی» از «بلخ»، از «مزارشریف» برای بوسه‌ی ما در «هراتِ» طوفانی برای اسم تو با گویش خراسانی برای خنده‌ی.

تو مثل سگ هستی چشم‌هایت از برف است تنیده‌های سپیدِ صدایت از برف است کدام مردم را کشته‌ای که در هر جا پس از گذشتنِ تو رد پایت از برف است دلت که خواسته بر من ترحم از باد است تنت که ساخته از من جدایت از برف است لب.

سر ریخت شعله، عشق و حذر غیر ممکن است باور کن از درِ تو سفر، غیر ممکن است من، با تو زاده گشته‌ام و رُشد کرده‌ام دل بستنم به جای دگر، غیر ممکن است امروز وارث پرِ طاووس، پلک ماست ا‌مروز که قضا و قدر، غیر ممکن است آواز صبح.