نیک‌محمد تازه به‌خواب رفته بود که زنش با قهر بر او نهیب زد: “او مردَکه! تنه و توشیته بیبی، اُشتک از بی‌شیری جِل می‌زنه و تو شازاده خَو استی….” کابل۲۴: نیک‌محمد چشمان خواب‌آلود و پندیده‌اش را مالید، به‌سوی دختر کوچکش که در قنداق سپید با باربند مُهره‌نشان پیچیده شده بود.

در گذشته در افغانستان (به‌ویژه در کابل) “تُنگُر” به‌کسی گفته می‌شد که از سوی خانواده‌ی عروس با عروس یک‌جا به‌خانه‌ی داماد فرستاده می‌شد و تا هنگام خو گرفتن عروس به‌خانه‌ی شوهر، برای چند روز در کنار وی به‌مثابه‌ی خدمت‌گار باقی می‌ماند. کابل۲۴: اما این تُنگُر فرستادن، تنها به‌خانواده‌ی عروس خلاصه.

استاد باستانی پاریزی در «هشت الهفت» به طنز، یکی از نقاط مشترک ابنای بشر را این می‌داند که شب‌ها می‌خوابند شاید چون خیال‌شان راحت است که مابقی آدم‌ها هم خوابند و از شرشان ایمن. اغراقِ خنده‌دار و گریه‌پروری است. کابل۲۴: در «جامع‌التماثیل» حبله‌رودی، هم اشاره شبیه و مخوفی هست که.

سر ریخت شعله، عشق و حذر غیر ممکن است باور کن از درِ تو سفر، غیر ممکن است من، با تو زاده گشته‌ام و رُشد کرده‌ام دل بستنم به جای دگر، غیر ممکن است امروز وارث پرِ طاووس، پلک ماست ا‌مروز که قضا و قدر، غیر ممکن است آواز صبح.