سرم در چنبر عقل است و پایم پیش دل، بند است که عقل آن طفل بدخوی است و دل، گهوارۀ قند است نشد آسوده از تبریز چشمش، دیده بردارم جهان یک مزرع بارآور، از تریاک هِلمند است دوراهی‌های دل، پایان ندارد؛ شصت سالم شد بگویید این معما، رتق و فتقش.

فیلم «ارزش عاطفی» (Sentimental Value) را دیدم و بعد از مدت‌ها، طعم دیدن فیلمی بسیار خوب و هنرمندانه را به یاد آوردم. فیلم، با خانه آغاز می‌شود و با خانه تمام می‌شود. کابل ۲۴: «خانه‌» شخصیت اصلیِ فیلم ارزش عاطفی است: خانه‌ای زیبا، زنده، زخمی. در نخستین نماهای فیلم،‌ دوربین.

کوه و کتل، دو یار هم‌آوا و هم‌دم‌اند بسیار سال و ماه، که هم‌سایه هم‌اند با ابر و با عقاب، دو همبازیِ قدیم با آن‌همه نشاط، ولی کوهی از غم‌اند با روزگار ساخته و سوخته، از آن؛ گاهی کشیده قامت و گاه از کمر خم‌اند از اوج، دیده تنگ‌دلی‌های شهر.

اجازه بدهید در مورد این فیلم از پایان شروع کنیم، آخرین سکانس فیلم زمانی که گمان می‌کنیم همه چیز به خوبی حل شده، آرامش و امنیت مهیا شده. حرکتی آرام باعث می‌شود عرقی سرد از تیره‌های پشت ما سرازیر شود. فیلم Cure پایان نیافته است، ادامه دارد… کابل ۲۴: قتل‌های.

فیلم پرسونا ساخته‌ی اینگمار برگمان محصول سال ۱۹۶۶، یکی از تأثیرگذارترین آثار تاریخ سینماست؛ فیلمی که مرز میان واقعیت و خیال، خود و دیگری، زبان و سکوت را می‌زداید. کابل ۲۴: الیزابت ووگلر، بازیگر تئاتری که ناگهان از سخن گفتن بازمی‌ماند، برای درمان به ساحلی آرام می‌رود؛ پرستار جوانش آلما.

فیلم زمستان مهتابی ساخته‌ی لیم دائه-هیون  یکی از آثار درخشان و متفاوت سینمای کره‌ی جنوبی است که با حال‌وهوای شاعرانه و لطیف خود، از درام‌های پرتنش عاشقانه فاصله می‌گیرد و به آرامی درباره‌ی خاطره، عشق ازدست‌رفته و امکان آشتی با گذشته سخن می‌گوید. کابل ۲۴: فیلم زمستان مهتابی روایتگر زندگی.