تنها کسی که فلسفیدن را بلد است و به معنای واقعی می‌فلسفد؛ یعنی کسی که در جهان تمام وجود خودش را به عنوان بدن پرسش تحمل می‌کند، می‌تواند سنگینی خوبی این را بداند که فاصله بین زندگی صرف (مثل نباتات و حیوانات) و زندگی کردن (مثل جسم فانی ،یعنی کسانی.
شعر شناسه شاخص و هویت ذاتی زبان فارسی است. تصور نمی‌شود که در هیچ زبانی به اندازه فارسی، شعر مبنا و محور باشد. همین پیوند پایدار است که به شعر با وجود این‌که همچون موسیقی، زبان مشترک جامعه انسانی، زبان عشق که ویژگی مشترک انسان در همه‌جا و در تمام.
بشر برای سالهای بسیار طولانی می‌پنداشت که زبان ابزار و وسیله‌ای برای انتقال معناست. این باور نادرست البته هنوز که هنوز است در میان مردمان زیادی یک اصل پذیرفته شده و بدیهی تلقی می‌شود. کابل ۲۴: سوسور، زبان شناس سوئیسی نخستین کسی بود که این نظریه ی متداول و پذیرفته.
آیا بین خانه‌ها، خیابان‌ها و ریخت و تمدن یک شهر، با تفکر، احساس و باورهای ساکنان آن، ارتباط و تعامل وجود دارد؟ کدام یک به دیگری شکل داده‌اند؟ چه قبول داشته باشیم که «خانه» به نحوه‌ی وجودِ ما، هویت و موجودیت می‌بخشد یا عکسِ آن را بپذیریم و چه بگوییم.
فلسفه‌ورزی عجیب‌ترین کار ما در این جهان است. بعد از ۲۵۰۰ سال نه توانسته‌ایم مسائل سنتی فلسفی مثل وجود و عدم، وحدت و کثرت و غیره را حل کنیم و نه مسائل انسانیِ اگزیستانسیالیستی دوران مدرن مثل؛ آزادی، تنهایی، مرگ، اضطراب و…را! کابل۲۴: چرا فلسفه تمام نمی‌شود؟ چرا هنوز هم.
مارتین هایدگر در یک سخنرانی در سال 1949 میلادی درباره فناوری توضیح داد که چگونه نیروهای غیرشخصی فناوری و عقلانیت پس از جنگ به “تولید اجساد” ادامه دادند گویی که مردانی که عمدا تصمیمات مرتبط با نسل کشی را اتخاذ می کردند هیچ ربطی به هیچ یک از آن جنایات.
