طنز ابوالعلای معری شاعر نابینای سوری در «رسالة الغفران» بي‌نظیر است. این رساله و نوشتار ابوالعلا که بی‌شباهت به اراداویراف‌نامه نیست، پاسخی است سخت طعن‌آمیز، با طنزی بدیع به «ابن‌قارح» ادیب هم‌روزگار معری که باور داشت شاعران به دلیل بی‌توجهی به مناسک دینی و شراب‌نوشی و غزل‌سرایی جایگاه‌شان دوزخ است..
«تفریخ الشعراء»، این اصطلاح از نزار قبانی شاعر معروف سوری است. مصدر ((تفریخ)) با خاء در زبان عربی به معنای جوجه‌کِشی و تخم‌ریزی است؛ نزار قباني نخستین کسی بود که اصطلاح ((تفریخ الشعراء)) را به کار بُرد و در شعرش به خدمت گرفت. کابل ۲۴: مقصودش از ساخت این ترکیب.
دقیقا نمی‌دانم اصطلاح سانتی‌مانتال از کجا آمده‌است اما عموما بر نوعی از ادبیات عامه‌فهم اطلاق می‌شود. برای‌تان مثال بزنم، استاد فریدون مشیری یک نابغه بود، شعرهایش خیابان به خیابان و دهن به دهن در همه سرزمین‌های فارسی رواج یافت، اما هیچ‌وقت، شاعر جدی نشد، فریدون توللی هم همین‌طور و فروغ فرخزاد.
شعری که نتواند معنای تازه و تاثیر معنایی تازه‌ای خلق کند شعریت خود را از دست داده است و به نظم و یا نثر ساده بدل شده است. ظاهرا چنین به نظر می‌رسد که در درون هر شعر دستگاه معجزه آسایی است که هر از چندی معنای تازه ای برای.
در ویدئویی که شب شعر این شاعر فلسطینی در رام‌الله نتشر شده‌است برای صحبت درباره‌ی او انتخاب کردم چرا که تا کنون ندیدم مترجمان آثار درویش به ترجمه‌ی این شعر پرداخته باشند. کابل ۲۴: چیزی که این شعر درویش را متمایز می‌کند این است که شعر را به یک فعال.
شعر شباهت های ساختاری زیادی با بنیانهای اساسی دین دارد. همه‌ی ادیان بزرگ دارای ساختار مشابه و مشترکی هستند و به همین دلیل به جای نام بردن از یک دین خاص، به شرح شباهت‌های بنیانهای شعر و دین م پردازم. کابل ۲۴: اولین و یکی از مهمترین شباهت‌های دین و.
بگذارید از «زیاد العنانی» شاعر نسل خشم اردن بگویم که دوماه پیش درگذشت،شاعری که همه‌ی شعرش زندگی بود بیست سال پایانی عمر را یکسره در فلج مرگ و زبان ناشی از سکته‌ی مغزی زیست. ویژگی شعرش سادگی و گیرایی بود به سان سهراب سپهری، حتا ای بسا ساده‌تر، چرا که.
شعر شناسه شاخص و هویت ذاتی زبان فارسی است. تصور نمی‌شود که در هیچ زبانی به اندازه فارسی، شعر مبنا و محور باشد. همین پیوند پایدار است که به شعر با وجود این‌که همچون موسیقی، زبان مشترک جامعه انسانی، زبان عشق که ویژگی مشترک انسان در همه‌جا و در تمام.
بشر برای سالهای بسیار طولانی می‌پنداشت که زبان ابزار و وسیله‌ای برای انتقال معناست. این باور نادرست البته هنوز که هنوز است در میان مردمان زیادی یک اصل پذیرفته شده و بدیهی تلقی می‌شود. کابل ۲۴: سوسور، زبان شناس سوئیسی نخستین کسی بود که این نظریه ی متداول و پذیرفته.
تفاوت عمده ی شعر و نا شعر (نثر) در این است که شعر از جنس آگاهی نیست. شعر هنر چه گفتن نیست، هنر چگونه گفتن است. وقتی شعر حافظ می‌خوانیم، به دنبال این نیستیم تا بدانیم که حافظ چه گفته است. شاید نتوان دو مفسر و یا حتی دو خواننده‌ی.
ما شعر می‌خوانیم تا از آن لذت ببریم. شعر خواندن با هدف آگاه شدن نیست؛ ما شعر نمی‌خوانیم تا دانش ما بیشتر شود. برانگیخته شدن عاطفه و تحریک احساس نیز نمی‌تواند هدف اصلی شعر خواندن باشد. کابل ۲۴: ما شعر می‌خوانیم و حس و حال ما ممکن است دیگرگون شود.
از لحظه‌های روز که آدمی دلش می‌خواهد «آشنا»یی در کنارش باشد، لحظه‌ای‌ست که روز دارد می‌رود، و «شب» به‌زودی درمی‌رسد. در سایر لحظات می‌شود غریبه بود، غریبه ماند و، در حدودِ طاقت بشری، خشنود بود. به قول بارت: «غریبه بودن ناگزیر و ضروری‌ست، جز وقتی که غروب از راه می‌رسد».
